انسان و آزمون (تمثیل وزنه سنج)

در این دنیا نه کسی بالاست نه پایین، آنکه خود را بالا فرض می کند سطح پایین فکر می کند و آنکه خود را پایین فرض می کند، سطح بالا فکر نمی کند. در این دنیا بالا و پایین مطرح نیست. به عنوان مثال: فرض کنید ده نفر اینجا ایستاده اند که از جهت قامت هیچگونه تفاوتی با هم ندارند، همه همسان و هم اندازه اند. حال اگر در میان این ده نفر یک نفر برود و بر روی یک وزنه سنج قرار بگیرد، آیا معقول است که خود را بالاتر از دیگران بداند؟ هرگز! چون این بالاتر بودن مربوط به او نیست، بلکه چون بر روی وزنه سنج قرار گرفته است بلند تر به نظر می رسد. سایر افراد هم نباید خود را کوتاه تر از او بدانند، چون بر روی وزنه سنج قرار نگرفته اند. حال چرا آن یک نفر روی وزنه سنج قرار گرفت؟ برای اینکه وزن دقیق او مشخص شود. پیش از اینکه بر روی وزنه سنج برود، وزن او نه برای خودش و نه برای دیگران روشن نبود، اما پس از آن روشن می شود.
آیا مجرد اینکه بر روی وزنه سنج قرار گرفت، وزن دقیق او مشخص می شود؟ خیر، بلکه به علت نوسان صفحه، گاهی کمتر و گاهی وزن بیشتر را نشان می دهد. باید برای مدت کوتاهی استقرار یابد تا وزن دقیق او روشن شود. به محض اینکه وزن روشن شد، پایین می آید و اگر پایین نیاید او را پایین می کشند.
حال تمامی این اعتبارات و امتیازات و داراییهای دنیوی، مانند شهرت، قدرت، ثروت،اعتبار و همه در حکم وزنه سنجهایی است که زیر پای انسانها قرار داده می شود تا وزن دقیق ایمان و اعتقاد آنها مشخص شود. انسان تا زمانی که روی این وزنه سنجها قرار نگرفته معلوم نیست که تا چه میزان معتقد و مومن است.